«Ήμουν κι εγώ μαθήτρια στο Δημοτικό Σχολείο Λακκίου Λέρου»

της Ρένας Φλωρεντή

Ήταν κάπου στο Σεπτέμβρη του 1974, όταν η μάνα μου, μου έβαλε την ροζ ποδίτσα, την κορδέλα στα μαλλιά, με φόρτωσε με   το κόκκινο καρό καλάθι και με πήγε στο νηπιαγωγείο.  Στην πόρτα μας περίμενε με χαμόγελο η κ. Πόπη η Αντάρτη και   από εκείνο το πρωινό ξεκίνησε η σχολική μου ζωή.  Μπήκα με φόβο στο ψηλό σχολειό, που είχαν φτιάξει οι Ιταλοί, για να βγω  κι εγώ άνθρωπος γραμματιζούμενος και μορφωμένος!

Από το αίθριο με τα βοτσαλάκια του νηπιαγωγείου, βρέθηκα να παίζω στην αυλή του δημοτικού με τα μεγάλα παιδιά. Επτά ολόκληρα χρόνια πέρασαν, με δασκάλους διαμάντια, που στήριξαν την παιδεία στη Λέρο, που έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους για να μπορέσουμε εμείς οι κατοπινές γενιές να στηρίξουμε τον τόπο μας, τις οικογένειές μας, την πατρίδα μας.

Η αγαπημένη μου κυρά Δέσποινα, ο κυρ Αντώνης ο Ντανάς, ο κύριος Γαρυφαλλής με το μαντολίνο του, η κυρία Αγγελική, ο κ. Χατζηλάρης και τόσοι άλλοι, που άλλοτε με το   καλό και άλλοτε με αυστηρό τόνο, μας έμαθαν όχι μόνο να διαβάζουμε, αλλά και να ζούμε με αξίες και ιδανικά.

Το σχολείο μας έχει μεγάλη ιστορία, από τα χρόνια της Ιταλοκρατίας. Χτίστηκε για να καλύψει τις διδακτικές ανάγκες των παιδιών των Ιταλών αποίκων. Το νηπιαγωγείο ήταν ενσωματωμένο στο κτίριο, είχε όμως δική του εξωτερική πόρτα, δικό του προαύλιο, ένα στρογγυλό αίθριο με πολύ ψηλά παράθυρα, που τα κάλυπτε περίτεχνη σιδεριά στηριγμένη σε τσιμεντένιες κορνίζες. Το πάτωμά του είχε στρωθεί με μαύρο γκρι βοτσαλάκι, από τις παραλίες του νησιού.   Η εξωτερική ψηλή πόρτα ήταν μόνιμα κλειστή για να μην μπαίνουν τα παιδιά του δημοτικού μέσα στο αίθριο.

Η τοξωτή είσοδος του δημοτικού από τον κεντρικό δρόμο οδηγούσε στην ευρύχωρη σάλα, που όλοι έχουμε διαβεί για να πάμε στις τάξεις μας. Οι αίθουσες διέθεταν μεγάλα παράθυρα ώστε να εισχωρεί το άπλετο φως του ήλιου. Στην είσοδο του κτιρίου ήταν τα γραφεία του Διευθυντή και των δασκάλων, επιτρέποντάς τους να ελέγχουν την κίνηση τόσο όσων εισέρχονταν, όσο και των μαθητών. Ακόμη ακούω την φωνή του  κ.  Ντανά, όταν κάποιος έκανε ζαβολιά, μετά τη φωνή  του τραβούσε το αυτί…!!!!  Και πώς να μην φωνάζει με τις σκανταλιές που κάναμε!!!

Η φαρδιά άνετη σκάλα από μωσαϊκό, με την καλαίσθητη κουπαστή βαμμένη με μαύρη λάκκα, οδηγούσε στον πρώτο όροφο. Ο πρώτος σταθμός ήταν η εκκλησία της Παναγίας,   με το καντηλάκι να ανάβει καθημερινά.  Νομίζω η κυρά Σουλτάνα, πριν πιάσει δουλειά στο κυλικείο της, άναβε το καντήλι και καθάριζε την εκκλησία.  Η μεγάλη αίθουσα εκδηλώσεων φιλοξενούσε τα κάντρα όλων των αγωνιστών του 1821, με τη Μπουμπουλίνα να μου κάνει εντύπωση, πόσο παχουλή ήταν!

Στο προαύλιο παίζαμε κουτσό, κρυφτό, κυνηγητό, τσίγκο λελέτα, γύρω-γύρω όλοι και όλα εκείνα τα ξεχασμένα πλέον παιδικά παιχνίδια. Ούτε λόγος για κινητό τηλέφωνο και για να μην μας αδικώ είχαμε τα πλαστικά ποτηράκια με το σπάγκο! Νομίζω συνεννοούμασταν καλύτερα τότε!!!

Πίσω από το νηπιαγωγείο είχε δυο μεγάλες γαλαρίες, για τις οποίες φτιάχναμε τις πιο απίθανες ιστορίες με τη φαντασία μας. Μάγισσες, ξωτικά, κρυμμένοι θησαυροί και  φυλακισμένες πριγκίπισσες φυλάσσονταν βαθιά μέσα σε αυτές, μέχρι που μεγαλώσαμε λίγο και προσγειωθήκαμε στην πραγματικότητα, ήταν απλά γαλαρίες για να κρύβονται οι μοναχές και τα παιδιά τον καιρό του πολέμου. Όλοι όσοι περάσαμε από τις τάξεις του σχολείου του Λακκίου θεωρώ ότι νιώθουμε ένα δέος κάθε φορά που περνάμε απ’ έξω. Θυμόμαστε τα πρώτα μας χρόνια σ’ αυτό, τους δασκάλους μας, την κυρά Σουλτάνα και τα πανίνα της, την προσευχή και κάπου κάπου ακούμε το μαντολίνο του κυρίου Δημήτρη του Γαρυφαλλή, να παίζει εκείνη τη παραπονιάρικη μουσική!