Όλες οι προηγούμενες γενιές σίγουρα θυμόμαστε την χαμένη αίγλη ενός τόπου που αποτελούσε το κέντρο της κυριακάτικης βόλτας μας.
Για πολλές δεκαετίες η παραλιακή οδός στο Λακκί αποτελούσε τόπο συνάντησης, μικρών, μεγάλων, ντόπιων και «ξένων». Τα παγκάκια, τα πεζούλια και τα τούμπα ήταν γεμάτα από κόσμο, νέους ανθρώπους, αλλά και μεγαλύτερους. Τα πεζοδρόμια γεμάτα κόσμο που σουλατσάριζε, ο δρόμος γεμάτος καρότσια, ποδήλατα και γονείς που έτρεχαν πίσω από τους νεαρούς οδηγούς!
Ο δρόμος έκλεινε από τη Λέσχη των Αξιωματικών μέχρι τα γραφεία του Νοσοκομείου, δίνοντας την ευκαιρία σε όλους να απολαύσουν αμέριμνοι την απογευματινή βόλτα τους.
Τα μπαλκονάκια του ξενοδοχείου ΛΕΡΟΣ γεμάτα με Έλληνες του εξωτερικού, που απολάμβαναν τον απογευματινό καφέ τους. Το καφέ-ρεστοράν στο ισόγειο κατάμεστο από τους ντόπιους. Απέναντι το «Περιστέρι» το ιταλικό κτίριο, που έμοιαζε με περιστέρι που είχε ανοιχτά τα φτερά του. Οι πιο μεγάλοι θα θυμούνται ότι στο ισόγειο ήταν ο ΟΤΕ ανάμεσα στο Λυχνάρι και τον Πετσάλη. Το Λυχνάρι και ο Πετσάλης, έφτιαχναν και οι δυο καταπληκτική πίτσα! Λίγο πιο πέρα, δίπλα στο κινηματοθέατρο, ο θείος μου ο Αποστόλης ο Αννούσης, με τα γλυκά και τα παγωτά του, έβγαζε λίγα τραπεζάκια με παγωτό και γαλακτομπούρεκο από τα χεράκια της θείας Φανής.
Ο συγχωρεμένος ο Κώτσος, έβγαζε στη σειρά τα ποδηλατάκια. Ειδικά εκείνα με τις τρεις ρόδες είχαν μεγάλη πέραση από τα μικρότερα παιδιά, μάχη γινόταν να τα προλάβουμε για ενοικίαση. Νοικιάζαμε ποδήλατο και πάνω κάτω για ώρες!
Οι μάνες κατέβαζαν τα πελώρια καρότσια της τότε εποχής και πηγαινοέρχονταν με τα μωρά να απολαμβάνουν τον ύπνο τους.
Το θερινό σινεμά γεμάτο από τη νεολαία που καμάρωνε γιατί παρακολουθούσε τις ελληνικές ταινίες και τις κοπέλες να θαυμάζουν το Μιχαλόπουλο και το Γαρδέλη!
Περπατώντας, τα καλοκαίρια πέρασαν και από παιδιά γίναμε έφηβοι, βγαίναμε μόνοι μας, για να βολτάρουμε, να μοιραστούμε τους εφηβικούς έρωτες, τα προβλήματα της ηλικίας. Τα γέλια διαχέονταν παντού στην ατμόσφαιρα και ανακατεύονταν με τις κόρνες των ποδηλάτων και τις όμορφες τσιρίδες των μικρότερων.
Οι εποχές άλλαξαν και χωρίς να το καταλάβουμε η Κυριακάτικη βόλτα στο Λακκί σταμάτησε. Αντί των παιδικών φωνών την ηρεμία διασπούν οι κρότοι από τις εξατμίσεις των μηχανών (η μόδα της εποχής επιβάλει να κάνουν τα μηχανάκια όσο μεγαλύτερο θόρυβο γίνεται) ή τη μουσική στη διαπασών από τους ερωτευμένους οδηγούς που απολαμβάνουν να περνούν και να τους ακούν. Μερικές φορές νιώθω υποχρέωση απέναντί τους γιατί σπάνε την σιγαλιά, δίνουν ένα τόνο.
Βλέπω το ξενοδοχείο Λέρος τόσα χρόνια εγκαταλελειμμένο και ειλικρινά δεν το αναφέρω για να επιρρίψω ευθύνες, γιατί αυτή η κατάσταση κρατάει χρόνια…, ματώνει η καρδιά μου. Άραγε αξίζει όλη αυτή η εγκατάλειψη;
Ευτυχώς κάποιοι γενναίοι επαγγελματίες κράτησαν στη φθορά του χρόνου, κατόρθωσαν το φετινό καλοκαίρι, μετά τα δύσκολα χρόνια της κρίσης και του κορωναϊού, να επιβιώσουν και να κρατήσουν τους πιστούς θαμώνες στην παραλιακή ζώνη.
Χαίρομαι όταν βλέπω τον παιδότοπο του Θοδωρή, γεμάτο παιδιά, να ακούγονται οι δυνατές τσιρίδες τους, με τους γονείς να κάθονται στα τραπεζάκια, το καφέ του Κινέζου να έχει πελάτες, τα τραπεζάκια της Θράκας να είναι γεμάτα μεσημέρι και βράδυ. Γέμιζα νοσταλγία όταν έβλεπα τους μεσόκοπους τουρίστες να κάθονται στο Μοράνο! Χαιρόμουν αφάνταστα να βλέπω ντόπιους και τουρίστες να απολαμβάνουν ντόπιους μεζέδες στον Παναγιώτη το Φιλιππίδη. Λίγο παρακάτω το σουβλατζίδικο του Νίκου, φέρνει παλιές θύμισες από το σουβλάκι του Νίκου του Μπίνου από την Κατερίνη, εκείνο το μικρό σουβλατζίδικο, δίπλα στο παλιό χειμερινό σινεμά!
Φέτος, το Λακκί ξύπνησε από ένα λήθαργο δεκαετιών, δεν έφτασε όμως την παλιά του αίγλη!!!
Ως ονειροπόλος ταξιδιώτης στο χρόνο, εύχομαι όλοι μαζί να το καταφέρουμε, να ξανασμίγουμε στους μεγάλους δρόμους του, να ξανανταμώνουμε με τα πειράγματα και τις μακρόσυρτες χαιρετούρες μας και να καμαρώνουμε τα μικρά ζουζούνια να τρέχουν με τα ποδηλατάκια τους!Ο δύσκολος χειμώνας θα περάσει μόνο αν καρτερούμε τη δική μας άνοιξη, το αντάμωμα, ας γίνουμε μια γροθιά για να βιώσουν οι μικρότεροι, αυτό που εμείς οι μεγαλύτεροι ζήσαμε!
Ρένα Φλωρεντή
Ώ! Θεέ μου . Ειχε τέτοια αίγλη το Λακί ; Τί κείμενο καταγραφής αναμνήσεων δυνατό ,μου εφερνε στα μάτια τον δρόμο στην παραλία , τα καταστήματα που περιγράφει κ που σαν επισκέπτρια συνάντησα φετος κ πέρισυ το καλοκαίρι…..μ εκανε να προσπαθώ να θυμηθω ενα-ενα τα κτίρια κ να θέλω να ξαναεπισκεφθώ το νησί . Ειχε τέτοια ζωή κ αίγλη η Λέρος τα προηγούμενα χρόνια; Δικαίως φιλος δημοσιογράφος ,μου δήλωσε οτι το νησί αυτό τον εντυπωσίασε απο την πρώτη στιγμη της γνωριμίας τους, ενω εγω -με τον ρομαντισμό μου-
υπερασπιζομουν παρακείμενο .