Τον Σεπτέμβριο του 1911 η Οθωμανική Αυτοκρατορία παραπαίει. Εκμεταλλευόμενος τη κατάσταση αυτή ο Ιταλός Βασιλέας Βίκτωρ Εμμανουήλ ο Γ’, στις 29 Σεπτεμβρίου 1911, κήρυξε τον πόλεμο κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Στόχος των Ιταλών ήταν να καταλάβουν αρχικά τα Λιβυκά παράλια, δηλαδή τις περιοχές της Κυρηναϊκής και της Τριπολίτιδος και αργότερα τη Φεϊζάλ (στο εσωτερικό της Λιβύης, το μεγαλύτερο τμήμα της οποίας καλύπτει η έρημος), ώστε να δημιουργήσουν τη πρώτη τους αποικία, υλοποιώντας το όνειρο του Βίκτωρος Εμμανουήλ Γ’ να μετατρέψει την Ιταλία από Βασίλειο σε Αυτοκρατορία.
Από τις αρχές Οκτωβρίου του 1911 αρχίζουν οι Ιταλικοί βομβαρδισμοί. Ιταλικά στρατεύματα αποβιβάζονται στη Λιβύη, ενώ ο Ιταλικός στόλος επιτηρούσε τα Μικρασιατικά παράλια, προσπαθώντας να εμποδίσει τον δια θαλάσσης ανεφοδιασμό των Οθωμανικών στρατευμάτων της Λιβύης.
Αξιοπρόσεκτο είναι το γεγονός ότι οι τοπικές φυλές συμμάχησαν με τους Οθωμανούς δυσκολεύοντας την επίτευξη των Ιταλικών στόχων.
Βλέποντας όμως ότι στα Δωδεκάνησα δεν υπήρχε Τουρκικός στρατός, με εξαίρεση τη Ρόδο, αποφάσισαν να καταλάβουν και τα Δωδεκάνησα και με αυτόν τον τρόπο αφ΄ενός να αποδυναμώσουν τα Οθωμανολυβικά στρατεύματα της Λιβύης και αφ’ ετέρου να ιδρύσουν και δεύτερη αποικία, αυτή της Δωδεκανήσου.
Όπερ και εγένετο. Στις 15 Οκτωβρίου οι Οθωμανοί παραδίδονται, υπογράφουν τη Συνθήκη του Ουσί, μιας περιοχής κοντά στο Παρίσι, με την οποία ο Σουλτάνος παραχώρησε στους Ιταλούς τα εδάφη της Λιβύης, ενώ ταυτόχρονα οι Ιταλοί παραχωρούσαν τα Δωδεκάνησα στους Οθωμανούς, με τον όρο αυτά να παραμείνουν προσωρινά υπό Ιταλική κατοχή, ως εγγύηση, μέχρι την οριστική αποχώρηση και του τελευταίου Οθωμανού από τη Λιβύη.
